Κατ'αρχάς να διευκρινήσω ότι όταν είδα τον Κυνόδοντα ήμουν ελαφρώς πίτα και βρωμούσα σουβλάκι. Το σουβλάκι δεν έχει και πολύ σχέση με την ταινία, απλά το αναφέρω. Εμένα πάντως η ταινία μου άρεσε, αν και επειδή είχα πιει μπύρες πριν πάω σινεμά, δεν θυμάμαι το πέος του πρωταγωνιστή που φαίνεται σε κάποια σκηνή, οπότε μη μου ζητάτε να σας το περιγράψω.
Αυτό που θυμάμαι είναι η ουσία της ταινίας, όπως εγώ την κατάλαβα.
Το στόρι γυρίζει γύρω από μια δυσλειτουργική υπερπροστατευτική οικογένεια. Οι κλασσικοί έλληνες γονείς, οι οποίοι τα ξέρουν όλα, έχοντας μεγαλώσει με στερήσεις (φαντάζομαι..), κλείνουν τα παιδιά από τον κακό έξω κόσμο στην ασφάλεια των τοιχών του σπιτιού και της οικογένειας, με αποτέλεσμα να τα κάνουν βλαμμένα. Ο γιος της οικογένειας είναι κλασσικά ο παραχαϊδεμένος, τον έχουν στα ώπα-ωπα, ενώ οι κόρες πέφτουν σε δεύτερη μοίρα (και καμιά φορά και σε τρίτη) και περιορίζονται σε μουσικοχορευτικά δρώμενα και βοήθειας στα οικοκυρικά.
Παραμόρφωση των εννοιών και των νοημάτων των λέξεων. Με ένα μούφα παραμύθι για την ενηλικίωση και ψέματα για φανταστικούς κινδύνους που παραμονεύουν στον έξω κόσμο πιστεύουν ότι θα κρατήσουν τα παιδιά για πάντα κοντά τους. Αλλά αμα θέλει το μούλικο να ξεφύγει, θα βρει τον τρόπο. Και στο τέλος τον βρίσκει.
The End.
Αυτά μου είπε ανώνυμος αξολοφάν. Σε έτσουξε ακροατή μου, έτσι; Άκουσες κι εσύ για ελληνική συμμετοχή στα Όσκαρ, λες, δεν μπορεί, κάτι παραπάνω θα ξεύρουν αυτοί οι αμερικάνοι ειδικοί...
Σαν αμφίδρομο και διαδραστικό μέσο λόγου και αλόγου δεν θα μπορούσα παρά να ασχοληθώ με το θέμα. Ξέρω. Θέλεις και τη γνώμη μου (μην επιμένεις, ξέρω σου λέω...).
Μου δίνεις μια ξερή περιγραφή, ανώνυμε αξολοφάν μου.Τι ακριβώς σου άρεσε; Η τραγικότητα του θέματος που πραγματεύεται, που βιασμένα σπρώχνεται κατευθείαν στην γελοιότητα; Οι σκηνοθετικές οδηγίες που περνούν στην κουραστική υπερβολή; Ή οι σκηνές ωμού δημοσιουπαλληλικού σεξ (δεν μπορώ να μην σταθώ σε ανώνυμη δήλωση-σύγκριση του Κυνόδοντα με την Τζούλια -2-: "Τι διαφορά είχε η Τζούλια? Αν εξαιρέσεις ότι εκείνο ήταν πιο έντιμο γιατί δεν είπε ποτέ κανείς ότι ήταν τέχνη. Για τσόντα το πούλησαν. ΚΑΙ δεν ήταν και τόσο αρρωστημένο." Αν μη τι άλλο η Τζούλια το ευχαριστήθηκε. Σε αντίθεση με τους πρωταγωνιστές ή το κοινό της ταινίας... )
Βαρέθηκα ακροατή μου την κουλτούρα για την κουλτούρα. Το δήθεν. Γιατί εμείς να ούμε Τέχνη διαπράτομε. Κι αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε είσθε άτεχνοι, απαίδευτοι, εμπαθείς και εγκάθετοι. Ξέρεις, με απασχολεί καιρό αυτό το ζητηματάκι. Και (πόσο τυχαίο!) το ξαναπέτυχα σήμερα μπροστά μου.
Αρνούμαι λοιπόν να δεχθώ την καραμέλα της κουλτούρας και του δήθεν. Αν η Τέχνη δεν μιλάει στην ψυχή του καθένα (με διαφορετικά λόγια ενδεχομένως) τότε να την βράσω την Τέχνη. Δεν χρειάζομαι μόνο την Τέχνη του ηλιόλουστου και της χαράς. Η Τέχνη άλλωστε πάντα γεννιόταν από την ανάγκη, όχι από την πληρότητα."Πόσο μ'αρέσουν οι καραμελίτσες. Θα 'θελα να 'χα δέκα σακούλιτσες." Δεν τις έχω όμως και γράφω ποίημα (δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο παράδειγμα....). Αλλά μιλάμε για κενό και υπερβολή ταυτόχρονα. Και συγχαρητήρια για τον συνδιασμό.
Η αλήθεια, με έχει πιάσει μια μανία να ανακαλύψω ποίοι είναι όλοι αυτοί που γράφουν διθύραμβους για την ταινία. Θα είχαν μπει στον κόπο να ασχοληθούν αν δεν άκουγαν την μαγική λέξη "Όσκαρ"; (πολύ φοβάμαι πως η απάντηση θα είναι θετική, γι'αυτό και δεν θα το ρωτήσω τελικά)
Να σου υπενθυμίσω ακροατή μου, πως πάντα υποστήριζα ελληνικές προσπάθειες. Όταν κάτι δικό μας πήγαινε καλά ψήλωνα 10 πόντους κι εγώ (μη δω σχόλια για το ύψος μου). Πάντα επικροτούσα και περηφανευόμουν στους Βάρβαρους φίλους μου όταν κάτι ελληνικό ξεχώριζε. Αλλά δεν μπορώ να κοροιδεύω κι εμένα στην παρούσα φάση....
Μακάρι να βγει μια πραγματικά σπουδαία ταινία μια μέρα. Στα Ελληνικά. Μια ταινία που αληθινά να μιλάει στην καρδιά του οποιουδήποτε. Από όπου κι αν είναι αυτός. Κι ας μην πάρει 'Οσκαρ. Θα ξέρουμε οι υπόλοιποι ότι θα άξιζε ίσως να πάρει.
Κι αν κάτι πρέπει να κρατήσεις ακροατή μου, κράτα τα ίδια σου τα λόγια: "Αλλά αμα θέλει το μούλικο να ξεφύγει, θα βρει τον τρόπο. Και στο τέλος τον βρίσκει.".
Μέι δε φορς μπι γουίθ γιού...
Εγώ.-
ΥΓ1. Έχω την εντύπωση, μετά από πολλήηηηη σκέψη, πως τελικά τα σουβλάκια λειτούργησαν καταλυτικά στο πως είδες την ταινία. Θα το δοκίμαζα κι εγώ αν έτρωγα σουβλάκια. Σίγουρα πάντως το ποτό δεν με βοηθάει. Μου κάνει τις καλές ταινίες καλύτερες και της χάλια αθλιότερες....
ΥΓ2. Μη μου θυμώνεις ακροατή μου που δεν σου γράφω συχνά. Και μη χάνεις την πίστη σου. Ξέρεις πως πάντα επιστρέφω.
ΥΓ3. Τελικά πόση ώρα σου παίρνει να με βρεις;
