Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Ως γνωστόν ο μπαγλαμάς είναι ευαίσθητο λουλούδι (ένας μουσικοχορευτικός προβληματισμός)



Αγαπημένη μου Θεία, αποφάσισα να σου γράψω σχετικά με ένα θέμα που με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό.
Μη φανταστείς κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο...ένας προβληματισμός είναι για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις τέχνες.
Πιο συγκεκριμένα μία τέχνη...τη μουσική. Ακόμη πιο συγκεκριμένα...ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με τις σχέσεις και το μπαγλαμά.

Από τα 12-13 μας περίπου που αρχίζουμε να κοιτάμε τα αγοράκια ή τα κοριτσάκια (ότι έχετε ευχαρίστηση)...και ψάχνουμε στους λίγο μεγαλύτερους και πολύ πιο έμπειρους από εμάς, να βρούμε πληροφορίες και να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει...ακούμε τρία χαρακτηριστικά που συντελούν στη σύναψη μιας τέλειας σχέσης.
Σεβασμός, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη.
Η αγάπη συνήθως θεωρείται (πολύ κακώς αν με ρωτάς εμένα) αυτονόητη...οπότε μένει στην απ' έξω.

Και φτάνω στην ερώτησή μου χωρίς άλλη καθυστέρηση.
Αν μια μέρα ανακαλύψεις πως ο σύντροφός σου, ή αυτός που είχες βάλει στο μάτι για σύντροφο...είναι μέγας μπαγλαμάς, σε βαθμό κακουργήματος δλδ...τι κάνεις?
Ποια είναι η σωστή αντίδραση σε μια τέτοια περίπτωση?
Κι έρχομαι να σου αναλύσω τον προβληματισμό μου, για να μη σε αφήσω με κενά κι επιπρόσθετες απορίες επί των δικών μου αποριών.

1. Αν γυρίσεις και πεις στον άλλο πόσο μεγάλος μπαγλαμάς είναι...με όποιο ύφος κι αν το πεις...όσο γλυκά κι αν χαμογελάς...ο άλλος θα παρεξηγηθεί και θα εκλάβει το "μα πόσο μπαγλαμάς είσαι αγάπη μου!" ως προσβολή και ως έλλειψη σεβασμού.
Ναι...εννοείται πως μπορείς να παίξεις το χαρτί της ειλικρίνειας προς υπεράσπισή σου..."μα εγώ τζουτζούκο μου ήθελα απλά να είμαι ειλικρινής απέναντί σου για να μη νιώσεις πως προδίδω την εμπιστοσύνη σου!"...αλλά είμαι σχεδόν βέβαιη πως και πάλι δε θα μασήσει. Ως γνωστόν ο μπαγλαμάς είναι ευαίσθητο λουλούδι.

2. Αν κρατήσεις την πληροφορία για τον εαυτό σου (άντε και τους φίλους σου...και τη μαμά σου...κι εκείνο το μακρινό ξάδερφο που πάντα σε καταλάβαινε τόσο πολύ...άντε στη χειρότερη και τον περιπτερά σου που είναι ο μόνος άνθρωπος που θυμάται πάντα τη μάρκα των τσιγάρων σου και το αγαπημένο σου κόμικ)...δεν είναι σα να κοροϊδεύεις τον καημένο το μπαγλαμά μέσα στα μούτρα του?
Δεν καταρρίπτεις άμεσα την ειλικρίνεια και συνεπώς την εμπιστοσύνη ανάμεσά σας?

Βέβαια από την άλλη θα μου πεις...εσένα (εμένα...τον άλλο...) περιμένει ο μπαγλαμάς για να μάθει την έκταση της μπαγλαμοσύνης του?
Ωραία...κι ας πούμε ότι τη γνωρίζει και δε μας έχει ανάγκη να του την επισημάνουμε...δε θα αναρωτηθεί γιατί εμείς δεν έχουμε τα κότσια (τινα βεβαίως κι έχουμε!!!) να του μιλήσουμε γι' αυτή?
Δεν κινδυνεύουμε εκτός από το να αμφισβητηθεί η ειλικρίνεια και η αξιοπιστία μας...να φτάσει να αμφισβητηθεί κι η ίδια η νοημοσύνη μας?
Και (προσωπικά θα μιλήσω τώρα)...να μου αμφισβητήσει γενικά κάποιος τη νοημοσύνη το θεωρώ βαρύ...αλλά να μου την αμφισβητήσει κι ο μπαγλαμάς βρε Θεία?...Ε αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα!

Αυτός είναι ο μουσικοχορευτικός, θα έλεγα, προβληματισμός μου.. (δε λένε πως ο έρωτας είναι σαν το τανγκό άλλωστε?)...
Ελπίζω να έχεις τις απαντήσεις που ψάχνω.
Στηρίζομαι στη σοφή σου σκέψη και την ορθή σου κρίση.

Με άπειρη εκτίμηση (να...ωωωως τον ουρανό!)


Η μικρή ροζ Τζενούλα.










Λατρεμένη μικρή ροζ Τζενούλα, 


  Η αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα τον παραλληλισμό του μουσικού οργάνου με το ανεγκέφαλο όργανο. Προφανώς πρόκειται περί οργάνου και στις δύο περιπτώσεις αλλά και πάλι αδυνατώ να ακολουθήσω τον συλλογισμό. Δεν θα ασχοληθώ με την επαγωγική πορεία όμως και θα το πάρω ως δεδομένο (όχι ότι δεν είναι αλλά να έχουμε να λέμε).

   Σκεφτόμουν… Αν είχα έναν δεινόσαυρο στη μύτη και η γωνία από την οποία κοίταζα και θαύμαζα το πρόσωπο μου κάθε πρωί δεν μου επέτρεπε να τον διακρίνω καν, δεν θα έπρεπε κάποιος να μου το πει; «Ξέρεις Θεία, έχεις έναν μεγάλο μωβ δεινόσαυρο στη μύτη. Μήπως να πας σε κάποιον ειδικό δεινοσαυρολόγο;» Ο κόσμος θα γελούσε μαζί μου κ εγώ θα ένιωθα άσχημα και δεν θα ήξερα γιατί. Θα στεναχωριόμουν που δεν θα με βοηθούσες να ξεφορτωθώ τον αδιάκριτο δεινόσαυρο που φιλοξενούσα εν αγνοία μου τόσο καιρό. Αν δεν μου το πεις εσύ που με αγαπάς άσχετα από το τι έχει η μύτη μου επάνω, ποιος θα το έκανε;

  Θα μπορούσα να πλατειάσω αλλά θα συγκρατηθώ. Γιατί δεν είναι ένας χαριτωμένος δεινόσαυρος το πρόβλημα μας. Μία συμπεριφορά και στάση ζωής είναι που μας απασχολεί. Κι αυτό δεν κάνει τη ζωή μας πολύχρωμη και χαριτωμένη όπως τη μύτη μου. Συνήθως προκαλεί προβλήματα σε εμάς και όποιον άλλο έχει την έμπνευση να συγχρωτιστεί τον συγκεκριμένο άνθρωπο.

  Να το πεις, θα σε πει κακούργα που είσαι ο δικός του άνθρωπος και τον κρίνεις έτσι και δεν τον αγαπάς με τα ελαττώματα του. Να μην το πεις και να το καταπίνεις, θα σε οδηγήσει στην παράνοια με μεγάλα ποσοστά πιθανότητας προς το έγκλημα και τελικά θα σε κάνει σήριαλ ο Κοκκινόπουλος.

  Αν μου έλεγες «Θεία είσαι μπαγλαμάς…. Δεν παλεύεσαι…» θα αντιδρούσα. Αλλά ένα μικρό μου κομματάκι, κρυφά από την επανάσταση, θα το σκεφτόταν πιο σοβαρά. Ρε μπας και έχει δίκιο; Γιατί έγινα μπαγλαμάς; Τι φταίει; Τι έκανα λάθος; Τι έχουν τα έρμα τα δικά μου και ψοφάνε;

  Κι αν δεν μου το πεις, πόσο θα αντέξεις νομίζεις; Θα με βαρεθείς και θα με σιχαθείς και ποιος ο λόγος να είσαι με κάποιον που θεωρείς μπαγλαμά και προφανώς δεν σε ευχαριστεί ιδιαιτέρως το συγκεκριμένο είδος μουσικής;

  Κι αυτό εύλογα με οδηγεί στην απορία: Γιατί δεν το λες να βγει και από μέσα σου που σε τρώει πριν φτάσουμε στο να μην έχει καμία σημασία; Και στο κάτω κάτω… Τι του βρήκες του μπαγλαμά; Μήπως βοηθάει αυτό; Δεν ξέρω. Αλλά τι ξέρω κ εγώ…



Η Θεία


ΥΓ. Τίποτα δεν ξέρω. Και το έχω δηλώσει και στο παρελθόν. Όπως επίσης δεν ξέρω γιατί επιμένετε να με ρωτάτε. Εγώ δεν ξέρω. Μήπως ξέρετε κάτι εσείς;