Ακροπολη-Παλληνη και Τουμπαλειν

Αγαπημένοι μου, φανατικοί ακροατές .. Ξέρω σας άφησα καιρό τώρα. Αλλά γι’ αυτό χρωστάω ένα μεγάαααλο ευχαριστώ στη μαμά μου. Επέστρεψα όμως. Χωρίς όρεξη για απαντήσεις… Χωρίς όρεξη για συμβουλές… Αλλά με μια τεράστια όρεξη για αλμυρά.
Μείνετε συντονισμένοι…


Ένα κοριτσάκι κάνει πασαρέλλα για τη μαμά και το μπαμπά στη πλατφόρμα του μετρό για Αγ. Δημήτριο.. Όντως, το ψωνιλίκι ξεκινά από αρκετά μικρή ηλικία και μάλιστα με την «ευγενική χορηγία» των γονέων..

Το αγοράκι από την άλλη παίζει «πάλη» με τον θείο του.. και η βία ξεκινά από μικρή ηλικία, με τον ίδιο τρόπο! :Ρ

Είναι φοβερό το πόσα έχεις να πεις ως απλός παρατηρητής και μάλιστα χωρίς να έχεις θέση. Ακόμα πιο φοβερό είναι το πόσο έξω μπορείς να πέσεις στα συμπεράσματά σου. Να έχεις καταδικάσει εικόνες εντελώς αθώας προέλευσης [“όχι αγάπη μου! Δεν είναι αυτό που νομίζεις!” χεχε!] ή να έχεις αθωώσει εικόνες, πίσω από τις οποίες μπορεί να κρύβεται ένα λάθος [όχι απόλυτα νομικής φύσης].

Όταν ήρθε η ώρα να μπώ στο συρμό, απογαλακτίστηκα απο την καταγραφή των εικόνων στην απέναντι πλατφόρμα και μπήκα βιαστικά. Κράταγα το τετράδιο με το στυλό «τσιμπημένο» πάνω του.. Μετά μ’έπιασε ένα άγχος επειδή σκέφτηκα ότι αν δε προσέξω, θα χάσω το στυλό και το τετράδιο θα είναι πλέον άχρηστο. Και κυριότερα θα μου περνάνε ιδέες, σκέψεις και δε θα μπορώ να τα γράψω! Και το τετράδιο θα είναι εκεί.. να με κοιτάει.. ανοικτό, άδειο πρόθυμο.. κάθε τετράδιο θέλει το στυλό του. Χρειάζεται κάτι να το γεμίσει. Να ολοκληρώσει τον σκοπό για τον οποίο αρχικά δημιουργήθηκε.

Όταν δεν έχεις στυλό για το τετράδιο, είναι σα να μην έχεις αναπτήρα για το τσιγάρο σου. Θυμίσου πόσο σπαστικό ήταν όταν σου έτυχε!

Από την άλλη, δεν υπάρχουν μόνο στυλό για τα τετράδια.. υπάρχουν και και μολύβια, πένες, Parker, κτλ.. είναι ανάλογα τις απαιτήσεις του «συγγραφέως» :Ρ [ουουουου!!]

Πολύ βασικό; Οι γόμες και τα Blanco! Πάντα μετανιώνεις για κάτι που έγραψες είτε κατα λάθος είτε λόγω λανθασμένης κρίσης ή κεκτημένης ταχύτηταςςςςςςςςςςς!

Το αντίστοιχο στα τσιγάρα είναι οι Zippo, τα σπίρτα, εκείνα τα εκνευριστικά [και για πολλούς διασκεδαστικά] αναπτηράκια με το laser point, ή και οι τσακμακόπετρες για τις δύσκολες ώρες στην εξοχή! Καλό είναι όμως να έχεις και ένα τασάκι εκεί κοντά ή έστω κάτι για να το μετατρέψεις σε αυτό.

Άρα λοιπόν, οτιδήποτε και να θέλεις να κάνεις, να γεμίσεις, να ολοκληρώσεις, οπως και να θέλεις να ικανοποιήσεις τις ανάγκες, τις ορέξεις σου, θα πρέπει να είσαι σε θέση να το διορθώσεις ή και να το σβήσεις την κατάλληλη ώρα..

Μακάρι να υπήρχαν γόμες και τασάκια για να έσβηναν τα άστοχα λόγια και τα αγχωμένα τσιγάρα..
Επειδή όμως εμείς οι άνθρωποι λειτουργούμε λίγο σαν τα έντομα που εξελίσσουν το DNA τους απέναντι σε κάθε καινούρια γενιά εντομοκτόνων, είμαστε στη θέση να [αυτό το backspace είναι ώρες ώρες θαυματουργό γιατί θα διάβαζες χειρότερες μαλακίες από αυτές που διαβάζεις τόση ωρα!] εξελίσσουμε κι εμείς τις ανασταλτικές μας συμπεριφορές απέναντι στα λάθη.

Είτε μαθαίνουμε από τα λάθη μας και γινόμαστε χειρότεροι με αποτέλεσμα να είμαστε πιο επικίνδυνοι για εμάς και τους γύρω μας, είτε παίρνουμε τα χαμπάρια μας και δεν τα επαναλαμβάνουμε [απλά κάνουμε άλλα λάθη στη θέση των πρώτων!].

Τα κουνούπια π.χ. είναι κάθε χρόνο και θρασύτερα. Στον αγώνα για την επιβίωση, μας «καταφέρνουν» όλο και συχνότερα τσιμπήματα μέχρι να μπεί σε λειτουργία το «χτύπημα της κόμπρας». Παρόλο που οι υπόλοιποι κουνουπο-σύντεκνοι συναντούν σε κάποια απο τις αναγνωριστικές πτήσεις τους τον πρώην σύντεκνο πασαλειμμένο σε κάποιο τοίχο, συνεχίζουν ανενόχλητοι τα θρασύτατα τσιμπήματα. Παίζουν με τις πιθανότητες μόνο και μόνο να έχουν την ευκαιρία να παρατείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο τη σύντομη ζωούλα τους.

Μήπως κι εμείς παρατείνουμε τη «ζωούλα μας» πηγαίνοντας από λάθος σε λάθος; Λάθος το οποίο στα μάτια των άλλων είναι λάθος, αλλά τελικά το κάθε «λάθος» για τον καθένα είναι απλά η καθημερινότητά του.

Κι αν είναι έτσι, πώς μπορούμε να αποκτήσουμε εκείνες τις γόμες και εκείνα τα τασάκια; Αρκεί μία απλή πρόσθεση.
Αν είσαι π.χ. στο 3 και θες να φτάσεις στο 10, θα πρέπει να συνεχώς να προσθέτεις μέχρι να το φτάσεις. 3+5+2 = 10 το 5 δεν είναι αρκετό από μόνο του να σε φτάσει στο 10, αν όμως «συνεργαστεί» με το 3 και το 2 [τα οποία και πάλι από μόνα τους δε φτάνουν στο αποτέλεσμα] θα μπορέσεις πλέον να περάσεις στην άλλη μεριά του «ίσον».

Κάθε «λάθος» λοιπόν που κάνουμε, σχεδόν πάντα μεταφράζεται ώς μια κίνηση που δεν είναι αρκετή για να φτάσουμε στον στόχο μας. Ποτέ όμως δε σκεφτόμαστε τη πιθανότητα του ότι κάθε «κουτσή» κίνηση είναι κι ένα βήμα πιο κοντά. Αν κάτσεις και αθροίσεις τα λάθη σου, μόνο τότε θα καταλάβεις τί έκανες σωστά ή τί χρειάζεται να διορθώσεις.

Τότε θα μπορέσεις να γράψεις πιο σωστά αυτό που θες και να σβήσεις επιτέλους εκείνο το αγχωμένο τσιγάρο που είχες αναμένο όσο έψαχνες το λάθος..

Στάθης Σαντιμπάμπας του Σπυρίδωνα και της Σύλβιας το γένος 6-Enter

Αγαπητή Στάθης,

Κάποια πράγματα πάνε σε ζευγάρια επειδή έτσι είναι καλύτερα. Όπως η Μαρινέλλα με το κρασί, η Μαρινέλλα με τον Χατζή, η Μαρινέλλα με τον Ρέμο και η Μαρινέλλα με τη Μαρινέλλα.

Αλλά επειδή δε μου αρέσει η Μαρινέλλα ας μιλήσουμε για λάθη.

Εμείς οι μικροί κι ανόητοι θνητοί (δεν ξέρω κανέναν μη θνητό δηλαδή εκτός από τον Μακλάουντ) πιστεύουμε ότι όλα μπορούμε να τα διορθώσουμε. Μα με μπλάνκο, μα με σβήστρα όλα μπορούμε να τα σβήσουμε.

Και ξαφνικά έρχεται ο Χαρδαβέλλας και ο Μασάρου Εμότο να μας πουν πως τα πάντα καταγράφονται και τίποτα δεν σβήνεται. Κι όλα αυτά χάρη στους δεσμούς του νερού και την ποικιλία τους. Έτσι λέει το νερό κρατάει μνήμες και τις κουβαλάει μαζί του για πάντα.

Και θα μου πεις σκασίλα μου . Το νερό ας κρατάει ότι θέλει. Εγώ μπορώ να κρατάω ότι μου αρέσει; Φυσικά. Μόνο που δεν υπάρχουν γόμες και μαγικά σβηστήρια για τα “άστοχα λόγια” και τα “αγχωμένα τσιγάρα”. Έτσι όλα αυτά θα πρέπει να στριμωχτούν σε ένα μικρό κι ανήλιαγο κομματάκι στο τσερβέλο μας και να μείνουν εκεί κρυμμένα στον αιώνα τον άπαντα.

Αλλά επειδή δεν φτάσαμε ακόμα (οι περισσότεροι τουλάχιστον από εμάς) στην Ζεν κατάσταση που θα έπρεπε, αυτά από καιρό σε καιρό ξεμυτίζουν αυθαίρετα και κόβουν βόλτες στο συνειδητό μας.

Οπότε το θέμα δεν είναι πόσα μπορούμε να σβήσουμε ή πως αυτά θα τα διορθώσουμε ή θα μας πάνε παρακάτω, αλλά πιο απλά αν μπορούμε να τα διαχειριστούμε χωρίς να κάψουμε φλάτζες.

Μπορούμε;




Πάντα δική σας,

Η Θεία



ΥΓ. Δεν ξέρω αν μπορούμε. Αλλά πάντα είναι μια καλή ευκαιρία να προσπαθήσουμε…