Αγαπητή θεία,
Από την Έκθεση της μαθήτριας Θείας "Σε Ξένα Σπίτια" (εσείς ως θεία είστε η αρμόδια να δώσετε το link για να τη διαβάσουν και οι φανατικοί ακροαταί-αναγνώσται σας) διαπίστωσα ότι της θείας της αρέσουν τα ξένα σπίτια. Εμένα πάλι μου αρέσουν τα ξένα χέρια. Και για το λόγο αυτό θα ήθελα απαρχής να διατηρήσω την ανωνυμία μου. Μια διευκρίνιση: με το "ξένα" χέρια δεν εννοώ τα αλλοδαπά! Γύρω από τα ξένα χέρια θα ήθελα να προβληματιστούμε.. Προς θεού εγώ δεν το θεωρώ πρόβλημα! Οι άλλοι ναι! Μήπως όμως αυτό είναι το πρόβλημα? Στην έκθεσή σας γράφετε "Και τα ξένα σπίτια είναι ωραία τα καλοκαίρια". Τα ξένα χέρια να δεις!!!! Επίσης γράφετε: "Φοβάμαι πως πιό ξένα είναι τα σπίτια εκείνα που κάποτε ήταν δικά μας". Αυτό ισχύει σίγουρα και για τα ξένα χέρια. Και συνεχίζω το συνειρμό... Σε όλους αρέσουν τα ξένα σπίτια που και που... Κι ας αγαπάνε το δικό τους, ας το φροντίζουν κι ας νιώθουν εκεί ασφάλεια κ ζεστασιά... Άμα σε καλέσουνε μια επίσκεψη στο ξένο το σπίτι, θα την κάνεις! Στο ξένο σπίτι βρίσκεις πάντα κάτι που δεν το έχεις στο δικό σου! Στο ξένο σπίτι σε περιποιούνται... Σου λένε να νιώσεις σαν το σπίτι σου... Σε κερνανε γλυκακι! Και στο τέλος φεύγεις ή σε διώχνουν. Κάπως έτσι γίνεται κ με τα ξένα χέρια. Είναι τόσο κακό να πας μια επίσκεψη??? Η μήπως οι παραπάνω συνειρμοί αποκαλύπτουν ένα συναισθηματικό κενό που διακυβεύει την ανωνυμία μου? Η θεία ξέρει!
Φιλικά,
Κορίνα-ήδη θύμα του blog αλλά και της γοητείας σας!
Αγαπητή Κορίνα,
Διάβασα με προσοχή την επιστολή σου. Και δε σου κρύβω πως με προβλημάτισε. Προσπαθώ να βρω απαντήσεις και δυσκολεύομαι να ανακαλύψω τις σωστές. Μην το παίρνεις προσωπικά, μικρή μου ακροάτρια. Είμαι σε φάση απντέιντ αυτήν την εποχή και αναθεωρώ και με αμφισβητώ γενικότερα.
Σκεφτόμουν που λες.... Οτιδήποτε ήταν δικό μας, προσωπικό και κεκτημένο, από τη στιγμή που θα μας αφήσει γίνεται ακόμα πιό ξένο. Σε αυτό έχεις δίκιο. Ειδικά τα σπίτια και τα χέρια που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν και μας αγκάλιασαν, γίνονται ακόμα πιό ξένα κι από εκείνα που δε μας άγγιξαν ποτέ.
Δε μου αρέσουν στ'αλήθεια τα ξένα σπίτια τόσο πολύ. Προτιμώ ένα δικό μου. Κατάδικό μου. Να το αγαπάω και να το φροντίζω. Να έχει γεύση η κουζίνα του από τα αγαπημένα μου μπαχαρικά. Να μυρίζουν τα έπιπλα του το άρωμα μου. Να αγαπάνε οι τοίχοι τις χαρούμενες αναμνήσεις στις φωτογραφίες μου. Να αγκαλιάζει και να αναγνωρίζει τη ζεστασιά του κορμιού μου το πάπλωμα στο κρεβάτι μου. Αυτό θέλω. Και τα ξένα σπίτια δε μπορούν να μου το δώσουν.
Μπορώ να περάσω μια ευχάριστη νύχτα σε ένα ξένο σπίτι. Να πιώ με φίλους. Να γελάσω. Να κοιμηθώ με τα ξένα κουτάβια στον ξένο καναπέ που με τόση ευγένεια με φιλοξενεί. Αλλά δε με αγαπάει έτσι αυτός ο καναπές. Ούτε εγώ τον νιώθω δικό μου. Αγαπημένο μου. Είναι απλά μια ευχάριστη νύχτα. Το πρωί θα γυρέψω το σπίτι μου. Το δικό μου σπίτι. Όσο όμορφα κι αν πέρασα σε έναν ξένο καναπέ. Σε ένα ξένο σπίτι.
Ίσως είμαι ιδιότροπη. Και παράξενη. Και ψυχαναγκαστική. Πολύ πιθανό. Οφείλω να σου ομολογήσω όμως πως έτσι νιώθω. Θέλω ένα σπίτι δικό μου. Να νιώθω έτσι στο σπίτι μου. Αν δεν νιώθω έτσι, δεν είναι σπίτι μου. Είναι?
Και πόσο περίεργο... Όσο είχα ένα δικό μου σπίτι, σπάνια διάλεγα να κοιμηθώ και να κάνω διακοπές σε ξένα. Πλέον δεν έχω δικό μου σπίτι. Δική μου κουζίνα ή δικά μου έπιπλα να ανασαίνουν πλάι μου. Και δοκιμάζω να περάσω ευχάριστες νύχτες σε ξένους καναπέδες. Δεν βιάζομαι να επιστρέψω στην αγκαλιά ενός δανεικού κρεβατιού.
Αν ζηλεύεις όσα έχουν τα ξένα σπίτια, γιατί δεν φροντίζεις να τα έχεις και στο σπίτι σου? Γιατί δε σε περιποιούνται στο δικό σου σπίτι? Δεν είναι όμορφο να σε περιποιούνται έτσι? Γιατί δεν έχετε νόστιμα γλυκά εκεί που μένεις? Γιατί να νιώσεις για λίγο σαν στο σπίτι σου κ να μη νιώθεις συνέχεια όμορφα κάπου που όντως είναι το σπίτι σου? Δεν ξέρω. Απορίες έχω κ τις μοιράζομαι...
Μήπως οι παραπάνω συνειρμοί, επιβεβαιώνουν ένα συναισθηματικό κενό που γνώριζες ήδη?
Τι ξέρω κι εγώ? Ξεράδια ξέρω... Σίγουρα πάντως δε μετράω τι νομίζουν οι άλλοι. Με νοιάζει τι νιώθω και τι νομίζω εγώ. Κι εγώ νιώθω έτσι για τα ξένα σπίτια. Και τα ξένα χέρια. Ενδεχομένως...
Με περισσότερες απορίες παρά απαντήσεις,
Η Θεία.-
ΥΓ, Τα ξένα σπίτια ή τα ξένα χέρια, πρόσφατα, ανακάλυψα πως μπορεί να είναι και αλλοδαπά. Ποτέ μη λες ποτέ. Είπα εγώ κ γελοιοποιήθηκα. Ελαφρώς...
Σκεφτόμουν που λες.... Οτιδήποτε ήταν δικό μας, προσωπικό και κεκτημένο, από τη στιγμή που θα μας αφήσει γίνεται ακόμα πιό ξένο. Σε αυτό έχεις δίκιο. Ειδικά τα σπίτια και τα χέρια που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν και μας αγκάλιασαν, γίνονται ακόμα πιό ξένα κι από εκείνα που δε μας άγγιξαν ποτέ.
Δε μου αρέσουν στ'αλήθεια τα ξένα σπίτια τόσο πολύ. Προτιμώ ένα δικό μου. Κατάδικό μου. Να το αγαπάω και να το φροντίζω. Να έχει γεύση η κουζίνα του από τα αγαπημένα μου μπαχαρικά. Να μυρίζουν τα έπιπλα του το άρωμα μου. Να αγαπάνε οι τοίχοι τις χαρούμενες αναμνήσεις στις φωτογραφίες μου. Να αγκαλιάζει και να αναγνωρίζει τη ζεστασιά του κορμιού μου το πάπλωμα στο κρεβάτι μου. Αυτό θέλω. Και τα ξένα σπίτια δε μπορούν να μου το δώσουν.
Μπορώ να περάσω μια ευχάριστη νύχτα σε ένα ξένο σπίτι. Να πιώ με φίλους. Να γελάσω. Να κοιμηθώ με τα ξένα κουτάβια στον ξένο καναπέ που με τόση ευγένεια με φιλοξενεί. Αλλά δε με αγαπάει έτσι αυτός ο καναπές. Ούτε εγώ τον νιώθω δικό μου. Αγαπημένο μου. Είναι απλά μια ευχάριστη νύχτα. Το πρωί θα γυρέψω το σπίτι μου. Το δικό μου σπίτι. Όσο όμορφα κι αν πέρασα σε έναν ξένο καναπέ. Σε ένα ξένο σπίτι.
Ίσως είμαι ιδιότροπη. Και παράξενη. Και ψυχαναγκαστική. Πολύ πιθανό. Οφείλω να σου ομολογήσω όμως πως έτσι νιώθω. Θέλω ένα σπίτι δικό μου. Να νιώθω έτσι στο σπίτι μου. Αν δεν νιώθω έτσι, δεν είναι σπίτι μου. Είναι?
Και πόσο περίεργο... Όσο είχα ένα δικό μου σπίτι, σπάνια διάλεγα να κοιμηθώ και να κάνω διακοπές σε ξένα. Πλέον δεν έχω δικό μου σπίτι. Δική μου κουζίνα ή δικά μου έπιπλα να ανασαίνουν πλάι μου. Και δοκιμάζω να περάσω ευχάριστες νύχτες σε ξένους καναπέδες. Δεν βιάζομαι να επιστρέψω στην αγκαλιά ενός δανεικού κρεβατιού.
Αν ζηλεύεις όσα έχουν τα ξένα σπίτια, γιατί δεν φροντίζεις να τα έχεις και στο σπίτι σου? Γιατί δε σε περιποιούνται στο δικό σου σπίτι? Δεν είναι όμορφο να σε περιποιούνται έτσι? Γιατί δεν έχετε νόστιμα γλυκά εκεί που μένεις? Γιατί να νιώσεις για λίγο σαν στο σπίτι σου κ να μη νιώθεις συνέχεια όμορφα κάπου που όντως είναι το σπίτι σου? Δεν ξέρω. Απορίες έχω κ τις μοιράζομαι...
Μήπως οι παραπάνω συνειρμοί, επιβεβαιώνουν ένα συναισθηματικό κενό που γνώριζες ήδη?
Τι ξέρω κι εγώ? Ξεράδια ξέρω... Σίγουρα πάντως δε μετράω τι νομίζουν οι άλλοι. Με νοιάζει τι νιώθω και τι νομίζω εγώ. Κι εγώ νιώθω έτσι για τα ξένα σπίτια. Και τα ξένα χέρια. Ενδεχομένως...
Με περισσότερες απορίες παρά απαντήσεις,
Η Θεία.-
ΥΓ, Τα ξένα σπίτια ή τα ξένα χέρια, πρόσφατα, ανακάλυψα πως μπορεί να είναι και αλλοδαπά. Ποτέ μη λες ποτέ. Είπα εγώ κ γελοιοποιήθηκα. Ελαφρώς...